Celem projektu była analiza modeli uniwersytetów w odniesieniu do ważnych koncepcji współczesnych (m.in. Luhmann, Weinbach). Luhmann widzi rzeczywistość jako system i różne podsystemy. Kryzys uniwersytetu oznacza, że system przestał działać, a zatem jest zbyt skomplikowany i ulega podziałowi np. na naukę i dydaktykę. Według Luhmanna procesami nie da się sterować, widzimy tylko różnicowanie się systemów. Jeśli kategorie różnicujące przestają być wartościowe, to znaczy, że funkcjonalnie tracą na znaczeniu np. wykształceni/niewykształceni. Dalszy rozwój obecnych modeli uniwersytetu będzie następował, nie polega on jednak na dążeniu do celu, lecz jest to uciekanie przed niespójnościami i problemami. Istotny jest fakt, że organizacji nie da się w nieskończoność naprawiać i koniecznym jest odejście do innego systemu. 

Wyniki badań wskazały, że idea uniwersytetu znajduje się w kryzysie. Natomiast funkcjonujące modele uczelni nie pozwalają na elastyczność w odniesieniu do zachodzących zmian zewnętrznych. Luhamann odnosi się ze sceptycyzmem do możliwości naprawienia funkcjonującego modelu uniwersytetu, jednak zaproponowana autorska koncepcja The challenge-university (K. Guczalska, W. Gałat) wydaje się być najbliższa sprostania wyzwaniom dzisiejszego uniwersytetu.