Problematyka zarządzania sieciowego wprowadzona została do rozważań nad zarządzaniem w sektorze publicznym przez Hugh Hecla oraz A. Wildavsky’ego (Heclo 1978; Heclo, Wildavsky 1974). To tym badaczom zawdzięcza się sformułowanie kategorii kluczowych dla analizy sieciowej. Zagadnienie sieciowych mechanizmów zarządzania przykuwa uwagę wielu teoretyków. Podejmowali ją badacze: neokorporacjonizmu (Schmitter 1974; Streeck, Schmitter 1985) oraz teoretycy zarządzania publicznego (Marin, Mayntz 1991, Kooiman 1993; Scharpf 1994; March, Olsen 1995; Kickert, Klijn Koppenjan 1997; Rhodes 1997; Pierre, Peters 2000; Hill, Hupe 2002; Sorensen, Torfing 2007).
Założenie o sieciowej naturze świata społecznego oraz potencjale sieciowych mechanizmów zarządzania publicznego jest aksjomatyczne dla współzarządzania. Są one postrzegane jako nowa konwencja zarządzania sprawami publicznymi.
Celem badań prowadzonych w ramach tego przedsięwzięcia była eksploracja następujących zagadnień:

• granice samoregulacji sub-sytemów współzarządzania;
• fragmentaryzacja (funkcjonalne podziały społeczeństwa na wiele relatywnie autonomicznych względem siebie sub-systemów);
• kompleksowość (występowania wielu współzależnych, trudnych do zdefiniowania problemów i zagrożeń oraz niemożności jednoznacznego określenia relacji przyczynowo-skutkowych tych problemów);
• typy (współzależność aktorów sieciowych i układów współzarządzania)
• dynamika procesów społecznych (intensyfikacja relacji społecznych oraz zacierania granic między sektorami, organizacjami i aktorami);
• zróżnicowane mechanizmy uzgadniania decyzji i instrumenty ich realizacji w sieci: negocjacje, deliberacje, przetargi, porozumienie, rzadko jednomyślność);
• podstawowe mechanizmy zarządzania sieciami: samozarządzanie; dominująca narracja; wsparcie i facylitacja; partycypacja.